Κείμενο του Φώτη Κατσακιώρη
7-8 Σεπτεμβρίου , δεν έχει σημασία η χρονιά, αλλά η χρονομηχανή σας ,ας σας οδηγήσει κάμποσες δεκαετίες πίσω, αφού τα πανηγύρια στο χωριό κάθε χρόνο επαναλαμβάνονταν με έναν μυστηριακό τρόπο πανομοιότυπα!
Κάποιες μέρες πριν, μεγάλοι κορμοί δέντρων και ναύλον μεταφέρονταν για το στέγαστρο αφού η εποχή δεν προσφέρονταν για ρίσκα με τον καιρό!
Βλέπετε ήταν απ΄τα τελευταία πανηγύρια όχι μόνο της περιοχής αλλά και ολόκληρου του νομού με το κρύο και τη βροχή να καραδοκούν να το χαλάσουν.
Πολύχρωμες καρέκλες με πλαστικά κορδόνια(άλλες κομμένες άλλες όχι) και τσίγκινα
τραπέζια(άλλα σκεβρωμένα και άλλα σκουριασμένα) ήταν ήδη μπροστά στο μαγαζί μέρες τώρα!
Σαν σε ιεροτελεστία όλα κινούνταν γύρω από το μαγαζί με το θρησκευτικό κομμάτι του πανηγυριού να περνάει σε δεύτερο ρόλο!
Οι μικροί όλοι από νωρίς το απόγευμα να ξεροσταλιάζουν στην πλατεία
παρακολουθώντας όλο το σκηνικό να στήνεται μπροστά τους με αποκορύφωμα την έλευση των «οργάνων»!
Αν τύχαινε και κουβαλούσαν κανένα καλώδιο από την ορχήστρα ή έστρωναν κανένα τραπέζι με λαδόκολλα ή το γνωστό τότε χασαπόχαρτο είχαν σίγουρα κέρασμα τη λεμονάδα!
Το κούρδισμα ήταν άλλη μια διαδικασία που άρχιζε νωρίς νωρίς αφού πρώτα είχαν κρεμάσει τις 2 κόρνες αντικριστά πάνω στα πλατάνια!
΄Ενα…ένα…ένα…,Ναι….ναι….ναι….Α…α…α…! να ακούγεται σε όλο το χωριό και ουσιαστικά έδινε το σύνθημα: «κίνησε το πανηγύρι» οπότε και οι
προνοούντες νοικοκυραίοι έπρεπε να βγουν να προλάβουν «νούμερο» !
Η ορχήστρα πάνω σε καμιά εικοσαριά τελάρα στρωμένα με μπατανίες και μια
σειρά με φώτα, περιμετρικά του στέγαστρου ήταν το κεντρικό σκηνικό με ανοιχτή τη θήκη του
βιολιού στη μέση για τη χαρτούρα, η οποία όταν έπεφτε έπρεπε να τη βλέπει ο πρωτοχορευτής που
αν ήταν και “famous” ή μερακλής και έπεφτε και κανένα πεντακοσάρικο(δραχμές, μη νομίζετε άλλο νόμισμα!) έβλεπες το γνωστό : στον «τόπο τα βιολιά»!
Σαν σε τελετουργία ο χορός! Πρώτα ξεκοπάροικο και μετά η σειρά όπως την καθόριζε ο «έχων την ευθύνη της παρέας».
Μόνο η έναρξη ήταν τραπεζιάτικο, σαν ωδή και σαν μνημόσυνο σ΄όλους όσους λείπουν από κοντά μας!
Ψητό στη λαδόκολλα, κρύο φυσικά, άντε και καμιά φέτα(ντόπια) ή ντοματοσαλάτα στην καλύτερη
ήταν το μενού και μπύρα ή συνήθως ρετσίνα τα κυρίαρχα ποτά.
Το πανηγύρι έκλεινε συνήθως τη δεύτερη μέρα με τον τελευταίο χορό ,αυτόν του μαγαζάτορα!
Ποιος δεν θυμάται την Κυρά Σοφία με το ποτήρι στο κεφάλι 6 το πρωί να
κλέινει το πανηγύρι ….. και στη συνέχεια γλυκόπικρος καφές!!
Άντε και του χρόνου!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΛΙΟΠΡΑΣΟ!
