Οι οικογένεις που καταγράφηκαν ήταν 38 και είναι καταγεγραμμένα τα εξής ονόματα:

Ζαβλαντινός Γιάννης, Πετρόπουλος Γιάννης, Κώστας Αλέξης, Κώστας Κοβαλινος, Γιάννης Νικήτας, Σταμάτης Μαλούτας, Νικόλας Γουλιάμος, Δημήτρης Βούλγαρης, Μιχάλης Μαλούτας, Στάνος Σπάθος, Μιχος Στάνος, Ράφτης Γκιώνης, Λιος Βλάχος, Γιάννης Μελαχρινός, Μιχάλης Καρδάρας, Δομήνικος Καρδάρας, Γιάννης Αρβανίτης, Ράδος Αρβανίτης, Στέφανος Ράφτης, Ανδρέας Λιόσης, Γκίνης Κούρτης, Λύκας Βλάχος, Δήμος Βλάχος, Νικόλας Δραγομάνος, Πελεγρίνος Λιόσης, Γιάννης Ναρουτας, Αντρέας Καντάρας, Γιώργης Γραμματικός, Ρόστος Θεόδωρος

Οι φόροι που κατέβαλλαν αντιστοιχούσαν σε σιτάρι, κριθάρι, λινάρι καθώς επίσης φορολογούνταν για  πρόβατα και χοίρους ενώ παράλληλα κατέβαλλαν την δεκάτη των κήπων και των καρυδιών.

Βέβαια από το 1454 μέχρι σήμερα έχουν περάσει πολλοί αιώνες. Τα επώνυμα είναι απόλυτα φυσικό να έχουν αλλάξει διότι έγιναν μετακινήσεις των χωρικών, άλλοι απόχτησαν νέο επώνυμο λόγω της δουλειάς τους (Καντάρας, Καρδαράς, Ράφτης Δραγουμάνος, Γραμματικός), άλλοι από παρωνύμια ,όπως για παράδειγμα το επίθετο Μελαχρινός, αλλά και άλλοι από το όνομα της πατρίδας τους (πατριδωνύμιο: Ζαβλαντινός: από τα Ζαβλάντια-Παλαιόπυργο, Βούλγαρης, Βλάχος: ο βλαχόφωνος, Αρβανίτης: ο Ηπειρώτης) κλπ.

Παράλληλα μπορούμε να υποθέσουμε ότι εκείνα τα χρόνια κατοικούσαν στα μέρη μας κάποιοι βλαχόφωνοι κτηνοτρόφοι ίσως ηπειρώτικης-βορειοηπειρωτικης προέλευσης ενώ πολλά ονόματα παραπέμπουν σε σλάβικη προέλευση.

Επόμενες αναφορές  που υπάρχουν  για το χωριό μας εντοπίζονται στην Ι. Μ Μεγάλου Μετεώρου κατά τα έτη 1520-1540, όπου είναι καταγεγραμμένοι αφιερωτές καταγόμενοι από το χωριό μας, το οποίο αναφέρεται ως Λεόπρασο.

Το 1820 ο οικισμός είχε 5 σπίτια και το 1881 είχε 166 κατοίκους.  Για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του οικισμού, κατά την Τουρκοκρατία, υπάρχει μια αναφορά  σε κατάλογο με τα τσιφλίκια του Αλή Πασά, χωρίς να αναφέρεται αν του ανήκε το σύνολο ή μερος του, αλλά και η πληροφορία ότι υπήρχε σ’ αυτόν τσιφλίκι του Βελή, γιου του Αλή, το οποίο του απέδιδε σε μια καλή χρονιά, από ισόβια μίσθωση της δεκάτης, 1000 γρόσια. Το 1880 ήταν οθωμανική έπαυλη. Σύμφωνα με άλλες πηγές διοικητικά το Λιόπρασο το 1883 ανήκε στο Δήμο Παραληθαίων.  Η σύσταση του δήμου είχε ως εξής:

Ζαβλάνια(328), Σκλάτενα (642), Αρδάνι (570), Ράξα (299), Κατίδι (108), Τολπίτσα (65), Κούρσιβο (370), Λίοπρασο (166), Συκιά (25), Τουρναβοί (175),Ζούλιανη(195), Κριτσίνι και Παλαιογαρδίκι (452), Κόρμποβο Μονή (66), Κρηνίτσα(130), Πετρόπορος (172), Βάνια (391). Μεταγενέστερες προσαρτήσεις ηταν: Παπαδοπούλι, Νέα Σμόλια, Παλαιοσαμαρίνα.

Κατά το 1907 ήταν χριστιανικό τσιφλίκι.

Αυτοδιοίκηση

Μέχρι το 1925 το Λιόπρασο άνηκε αυτοδιοικητικά στην κοινότητα Ελληνοκάστρου(Κουρσόβου). Στις 26/05/1925 (ΦΕΚ 131^Α)  πραγματοποιείται  η σύσταση της κοινότητας Λιοπράσου,  μετά την απόσπαση του οικισμού από το Ελληνόκαστρο. Παράλληλα ο οικισμός του Κορμπόβου αποσπάται από την κοινότητα Ελληνοκάστρου και προσαρτάται πλέον στην κοινότητα Λιοπράσου. Το 1927 Κορμποβο μετονομάζεται σε Λαγκαδιά. Επιπλέον το 1961 γίνεται αναγνώριση του οικισμους της Συκιάς και προσαρτάται στην κοινοτητα Λιοπράσου.

Το 1997 η κοινότητα καταργείται και συνενώνεται με το Δήμο Παληοκάστρου. Σήμερα αυτοδιοκητικά το χωριό μας ανήκει στον Δήμο Τρικκαίων.

Απογραφές